اینجا در ویرجینیا تک جای دوست عزیزم خالی است که با هم بنشینیم و ساعتها درس بخوانیم و ساعتهای بیشتری بحث کنیم و روی هر مساله ای کلی انرژی بگذاریم.
حیف آن روزها که در دیوانه خانه ای به نام شریف تمام انرژی مان را صرف کردیم و هیچ راهنما و استاد خوبی نداشتیم.
حیف نام "دانشگاه" که بر سر در دیوانه خانه شریف چسبانده اند. شریف هر چه هست از سنت های دانشگاهی بسیار بسیار فاصله دارد، این نکته را از قبل می دانستم اما این روزها داغ دلم بیشتر و بیشتر آزارم می دهد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر