شش ماه خیال پردازی و بازی با کلمات کم کم رو به پایان است. همان خواهد شد که قبلا بود.
مشکل ما شرقی ها و بخصوص ایرانی ها این است که مذاکره را با توهمات خودمان گره می زنیم و با "ایشالا ماشالا" کردن دنبال هدف "از این ستون به اون یکی فرج هست" می دویم. غافل از اینکه اون غربی طرف مذاکره از روز اول می داند که چه می خواهد و دنبال توهم خودش و یا ملت محمدی یا کورووشی خودش نیست. او از روز اول شش ماه قبل که نه، از 12 سال قبل گفته 100 تا سانتریفوژ سهمیه ی شما جهان سومی های بدبخت بی نظم افراطی عربده کش است. حالا ما بالا برویم، پایین بیاییم این 100 تا تبدیل به 20000 نمی شود، چه جلیلی مذاکره کند و خطابه بخواند، چه ظریف انگلیسی حرف بزند و پاورپونیت نشان دهد و چه بعدی ها.
