هم محله ای حاج آقا دولابی یودیم، اما هیچ وقت بخت آن را نداشتم که در مجلس ساده و صمیمی ایشان شرکت کنم. تنها یک بار به منزل ایشان رفتم و آن بار هم ایشان مریض بودند و جلسه تشکیل نشد.
بگذریم،
برای من همیشه جملات ساده ایشان جالب بوده اند، این یکی بخصوص برایم آموزنده بود چون در کودکی و نوجوانی هیچ وقت پدر و مادرم بازی کردن یادم ندادند و همیشه بازی برایشان در رتبه آخر بود. هنوز هم همیشه بازی برایم بی معنی است و در آن جدی نمی شوم. شاید به همین خاطر بسیار از کارها را جدی نمی گیرم.
خواندن این چند خط برایم بسیار آموزنده بود.
حاج آقا دولابی:
دنیا لهوولعب وبازی است ، آن رابازی بدان وخوب بازی کن وازآن لذت ببرتا خستگی ات دررود ودرامرآخرت شاداب وسرحال باشی وبتوانی رشد کنی .
دوگروه ضررکردند : یک گروه که دنیارا جدی گرفتند و دائم حرص وغصه خوردند و ظلم کردند وجر زدند ، که درنتیجه هم دنیایشان تلخ و مشقت بارشد وهم آخرتشان را که نقطه ی مقابل دنیاست به بازی گرفتند.
گروه دوم هم که تارک دنیا شدند و دربازی شرکت نکردند و چون خستگیشان را دربازی برطرف نکردند ، درامرآخرت هم چندان رشدی نکردند وبهره ای نبردند. آداب شرع ، مقررات بازی دنیاست كه جرزني نكني . وقتی خوب وبا شادی بازی کردی ، نماز وعبادتت هم قشنگ و زیبا می شود مرتب به خود بگویید کارهای دنیا درست می شود . آن راشوخی وبازی بگیرید ، اما خوب بازی کنید .
