آشوب اقتصادی

با یکی از دوستانم که سررشته ای از اقتصاد علمی دارد گپی می زدم. از اوضاع آشفته ایران می گفتیم و از آنچه شاید روی دهد. 

حرف او این بود که آنچه نباید بشود، خواهد شد و دولت از هم خواهد پاشید و ایران تبدیل به ونزویلای دیگری خواهد شد و این اتفاق ناشی از بی کفایتی های داخلی، بی توجهی به حساب و کتاب علمی و فشار امریکاست.

بیچاره مردمی که دستشان از همه جا کوتاه است و مجبور به تحمل فشار هستند. نمی دانم چه باید کرد.

     

دو پیروزی

اول اینکه بازی ایران و اسپانیا زیبا و عالی بود. یک صفر باختیم، اما تیم ملی عالی بازی کرد. بعد از اینکه یک گل خوردیم، تیم باز شد و روحیه بالا رفت و چیزی در برابر اسپانیا کم نداشتیم. 

عالی!

دوم، امروز زباله بیشرف نارنجی مجبور شد که فرمانی صادر کند که جدایی بچه ها از پدر و مادرها در مرز متوقف شود.

عالی! فشار رسانه ها و مردم موثر بود و گروه نکبت و بی شرف مجبور به عقب نشینی شد.

امیدوارم که دو هزار و سیصد کودک گروگان گرفته شده هم به پدر و مادرهایشان تحویل داده شوند.

سوم: اما هیچ کس نمی پرسد که ریشه درد مردمی که هزاران کیلومتر راه را پیاده و سواره طی می کنند چیست و از چه می گریزند و گرفتاریشان چیست. 

بخش بزرگی از امریکای لاتین اسیر کارتل های مواد مخدر شده و آنها آنقدر محیط را ناامن کرده اند که مردم پای پیاده از وطن خود مهاجرت می کنند تا به امنیت برسند. 

کارتل های مواد مخدر پول هایشان را کجا سرمایه گذاری می کنند؟

   

درد را می فهمی؟ نمی فهمی! چون می گویند که از گوشت و پوست و استخوان نیستی

حضرت حق تعالی که در آسمانها و زمین سلطنت دارند، کجا درد بچه ای که مادرش را از او جدا کرده اند را می داند و می فهمد؟ ایشان چگونه درد انسان را میفهمد تا بخواهد برای خلاصی او قدمی بردارد؟ گیریم که بفهمد، می گویند که صبرش هم زیاد است. اینها چه به درد هم اکنون کودک و زن و مردی دردکشیده می خورد؟