در بین حاکمان جمهوری اسلامی در تمام این سی و اندی سال گذشته سوای اینکه چه کسی بر خر قدرت سوار بوده، همواده یک الگوی مشترک وجود داشته است. آن الگوی رفتاری مشترک بی اهمیت بودن زمان است. ایشان چنان رفتار می کنند و چنان کار می کنند و چنان تصمیم می گیرند (شاید هم نمی گیرند) که انگار تا قیام قیامت فرصت دارند.
کافی است به داستان جنگ و مذاکرات اتمی و ... نگاه کنیم. همه شان خونسرد و بی تفاوت هستند در برابر زمان و تلف شدن نسل ها. اصلا انگار نه انگار که سالها و ماهها از کف ما می روند.
سخنرانی دیروز آقای روحانی هم دقیقا پیروی از همین الگو بود و اتفاقا آیه ای که در آخر سخنرانی اش خواند پرده از فلسفه فکری ایشان برداشت (بماند که خطاب این آیه به کیست).
قبلا هم گفته بودم و همیشه اعتقاد داشته ام که هر عملی از فلسفه ای منتج می شود، حتی اگر آن فلسفه در ناخودآگاه ما باشد. داستان سیاست های "بی زمان" جمهوری اسلامی را هم باید در تفکر شیعی (آنچه که هست، نه آنچه مطلوب من و ماست) دید، تفکری که در آن منجی وجود دارد که "بلاخره" خواهد آمد، اما زمانش معلوم نیست، شاید ملیونها سال بعد باشد!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر