سال 2003 بود و صحنه رو در رویی عراق بعثی و امریکا و متحدانش. تلویزیون جمهوری اسلامی هر روز ساعت ها برنامه درباره همین موضوع پخش می کرد. لحن گویندگان و تحلیل گران چنان بود که انگار امریکا از ارتش عراق می ترسد و در مخمصه افتاده است و به احتمال زیاد دست به حمله نخواهد زد و اگر هم دست به حمله بزند درگیری های سختی در پیش رو خواهد داشت و ... مضحک ترین این برنامه ها، حضور سراداران بلندپایه سپاه بود و تحلیل های آبکی شان در یکی دو روز مانده به حمله همه جانبه امریکایی ها.
پخش مستقیم سخنرانی "صحاف" با آن کلاشینکف در دستش را هیچ وقت فراموش نمی کنم و تحلیل یکی از فرماندهان سپاه از خطوط دفاعی چندین لایه ی بغداد و اینکه تانک های امریکایی هرگز سالم به بغداد نخواهند رسید و تلفات امریکایی ها بسیار زیاد خواهد بود و ... انگار همین دیرزو بود.
چرا این فرماندهان اصلا درکی از ماجرا نداشتند؟
آیا این روزها درک شان بالاتر رفته است؟
چرا آرزوی شکست امریکا را در بازی جنگ عراق تصور می کردند؟
این چه مدل ذهنی است که اساسا همه امور را در تعصبی کور دنبال می کند و فقط به دنبال درافتادن با موجودی شیطانی به نام امریکاست؟
داستان سوریه تکرار همان ماجراست، بازهم توّهم ضربه زدن به شیطان بزرگ "به هر قیمتی": «آقای سلیمانی نیز توضیحات خوبی را راجع به سوریه و لبنان مطرح کرد و درباره شرایط سوریه گفت ملت این کشور در مقابل آمریکا پیروز هستند و سوریه موفق است.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر