نفهمیدن

"ما" حرف بخش بزرگی از مردم را اصلا نمی فهمیم. حالت روحی اونها رو درک نمی کنیم. زبونشون رو بلد نیستیم. نمی دونیم که به چی حساس هستند، به چی فکر می کنند، براشون چی مهم هست، چه چیزی براشون غیرت حساب می شه و ... 

ما نوعا از طبقه ی متوسط شهری هستیم، از جایگاه متوسط اقتصادی. جایگاه فکری و مذهبی مون هم کم و بیش همون وسط هاست. نه خیلی تند و تیز هستیم، نه خیلی بی دین و ایمون. اون وسط ها دست و پا می زنیم. 

ما چه می دونیم از اونی که جایگاهش با ما بشدت فرق داره؟ الحمدلله حکومت هم کاملا در پروژه ی جدا کردن طبقات و رشد طبقه ی ضعیف موفق بوده. بنابراین ما در اقلیت ایزوله شده ی خودمون قرار می گیریم. 

ما نمی دونیم که "غیرت" اون طبقه ی دیگه چطور تحریک می شه، اصلا نمی دونیم که از چی خوشش میاد و از چی بدش میاد. چه چیزی براش غرور حساب می شه و جاضره براش جون بده و ... 

افتادیم به جون خودمون در این فیس بوک لعنتی و خودمون رو بازی می دیم. 

از دیروز که فیلم یکی از میتینگ های جلیلی رو دیدم حالم به شدت بد شده، ""هیچ"" کدوم از ما، ""هیچ"" کدوم، حال و هوای اون جوونی که اونجا داره با ریتم نوحه، شعر حمایت از جلیلی می خونه رو نمی دونیم. برامون مسخره است، حیرت می کنیم که مگه می شه ادم اینقدر ابله باشه؟؟ غافل هستیم از اون بابایی که در اون جمع ایستاده و داره هوووار می کشه و ما رو اصلا آدم حساب نمی کنه و ... 

چه روحانی بشه، چه جلیلی، چه هر کس دیگه ای، "ما" و همه ی ایرانی ها شکست خوردگان این بازی دو سر باخت هستیم. بازی که هر روز طرفین طیف از همدیگر فاصله ی بیشتری می گیرند و همدیگر را اصلا و ابدا نمی فهمند. بازی که شرایط دیالوگ "واقعی" هرگز در اون شکل نمی گیره.

...

پی نوشت: البته این روزها دیالوگ مصنوعی و موقت زیاد دیده می شه، مثلا طرف از میدون ولیعصر (دقت کنید: ونک و تجریش و زعفرانیه نه! این بار سقف داستان به میدون ولیعصر رسیده) میره جایی در ماورای جنوب جنوب جنوب تهران تا مردم (؟!)، یعنی کسانی که شناسنامه ی معتبر دارند رو متقاعد کنه که به فلانی رای بدهند. این بابا تا دیروز کجا بود؟ اصلا مگه آدمهای اونجا زبون تو رو می فهمند؟ 

ما دانشکاه رفته ها و فرنگ نشسته ها و ... از درک جامعه مون "عاجزیم". والسلام.