مدتها بود که چنین صحبتی در کمال ادب، آرامش و وقار نشنیده بودم. انصافا لذت بردم.
---
دوم: بازگشت به روال سابق
سوره طه، آیه یکصد و بیست و هشتم:
" ... افلم یهد لهم کم اهلکنا قبلهم من القرون یمشون فی مساکنهم ان فی ذلک لایات لاولی النهی ..."
... آیا هدایت شان نکردیم؟ چه بسیار مردمانی را قبل آنان هلاک کردیم، همان پیشینیانی که آنان در سراهایشان گام بر می دارند؟ به راستی در این امر برای خردمندان عبرت هاست"
نمی دانم آنانی که خود را نمایندگان خدا و پیامبر خدا می خوانند، این آیات را خوانده اند؟ آیا لحظه ای به فکر ایستاده اند؟ یا اینکه مصادق "توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می کنند" شده اند.
آیا ندیده اند و لمس نکرده اند که هزار شوکت و مجد و جلال و جبروت در لحظه ای غبار می شود و برباد می رود؟
آدمیزاد کور دل، دلش به چه خوش است؟ به مجد و عزت و جلال و شکوه خود ساخته اش؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر