۱۳۸۹ دی ۱۳, دوشنبه

امید

تمام سرمایه مان "امید" است و بس.
این یکی را اگر نگه داریم و نگذاریم به دست حرامی بیفتد، می توانیم دوباره بایستیم. می توانیم دوباره رشد کنیم و دوباره ببالیم.
اما اگر این آخرین امیدمان؛ "امید"؛ را از دست بدهیم، دیگر هیچ نخواهیم داشت.
----
طبعا ناامیدی هم مانند هر پدیده اجتماعی عللی دارد، آنچه من لمس کرده ام این است که هر گروه و نحله ای تلاشی تام دارد برای نامید کردن مردم ما، آگاهانه یا ناآگاهانه.
روشنفکر خموده با آن ادبیات افسرده و یاس آورش.
مذهبی با آن اعتقاد تماما منفی باف و فاسد بینش.
تحصیل کردگان دانشگاهی با آن رخوت و غرور و فرار ذلیلانه شان به سوی زندگی مطلوب.
----
چه کسی امید را به ما باز خواهد گرداند، جز خودمان؟

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر