یک گلوله یا حتی کمتر از آن بین سالهای 1889 تا 1939، یعنی 50 سال، می توانست جان بیش از 50 ملیون نفر را نجات دهد. اما انگار که دست تقدیر از همه ی اسلحه ها و دست های جهان نیرومندتر است و کاری که باید بشود، می شود. از هنگامی که نطفه ی آن طفل بسته شد انگار که دنیا در مسیری قرار گرفت که باید قربانی بدهد تا آرام شود.
یک نفر می آید با مشتی عقایدی سراپا پوچ و مهمل، مردمان را دیوانه می کند، دنیا را به آتش می کشد و می رود.
در غالب کلمات این داستانها ساده هستند، اما تصور قربانی های بی شمار جنگ و بدبختی ها و مصایب آن برای کسانی که آن را تجربه کرده اند، ابدا ساده و گذرا نیست.
القصه،
انگار که این تخم شوم شیطانی این بار در کشور ما کاشته شده است، یکی یقین دارد که وظیفه ی اسلامی اش نابودی هیمنه امریکاست. یقین دارد که رفاه و نظم و کار و معیشت در درجه های اسفل سافلین هستند، می خواهد "مقاومت" کند، می خواهد کمر امریکا را بشکند و پشتش را به خاک سیاه بمالد، می خواهد بجنگد، می خواهد "حسینی" رفتار کند. یقین دارد که نقش ایران اسلامی در تاریخ بشریت همین است و لاغیر.
وقتی حرکات و سکنات این سالها را با این دیدگاه نگاه می کنم، دلیل و فلسفه بسیاری از رفتارهای مضحک و احمقانه و ویرانگرانه شان برایم کاملا آشکار می شود.
...
فعلا که این تفکر دیوانه سوریه را با خاک یکسان کرده، تا ببینیم که کی آه مادران سوری دامان ما را بگیرد.
...
فعلا که این تفکر دیوانه سوریه را با خاک یکسان کرده، تا ببینیم که کی آه مادران سوری دامان ما را بگیرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر