آرزو

دوست دارم برگردم و برم تو يه جايي كه آدمهاش فقيرن، حسابي فقير. از همون جاهايي كه تو ايران زياده. بعد برم سر كار خودم. دوباره معلم بشم. بيشتر حقوق چندرغازي آموزش پرورش رو يه جوري با بچه هاي كلاسم تقسيم كنم. روزها و شبها نون خشك بخورم. اون قدر فرياد بزنم و اونقدر غصه بخورم كه زود بيفتم و بميرم.

-----------

اما چاره كار اين نيست. اين رو مي دونم.

مي دونم كه حتي اگر اين كار رو بكنم مشكلي حل نمي شه. فرق ما با امريكايي ها همين جاست. فرهنگ ما بهمون مي گه كه برو و خودت رو فنا كن. خودت هم نون خشك بخور . درآمد ناچيزت رو با بقيه تقسيم كن. اما فرهنگ غرب مي گه برو كار درست كن. ثروت توليد كن، هم خودت ثروتمند شو و هم به بقيه خير برسون تا اونها هم خيرشون به تو برسه (شايد خير در فرهنگ غرب كلمه بي معني باشه، شايد بشه جاش رو با "نفع" عوض كرد، مهم نيست كه كلمه اش چيه، مهم تغييريه كه تو زندگي ايجاد م يشه).

از اين فرهنگ احمقانه صوفي مآبانه حالم بهم مي خوره، اما چه كنم كه خودم هم در همون فكرم.

تا اين رخوت از تن مون بيرون نره و تا وقتي با نشاط نشيم، و با تمام وجودمون دنبال نعمت نباشيم، همين آشه و همين كاسه.