اما ظاهرا برای کنترل بحران کافی است بتوان پانزده روز تحمل کرد و طاقت آورد. در این دوره باید معیشت و امنیت بشدت مختل شود تا مردمان عادی به ستوه آیند. کم کم مردم باز می گردند و بغض هایشان را در سینه نگه خواهند داشت.
بعضی با بغض هایشان می میرند و بعضی هم آنها را فراموش می کنند و یا لااقل تلاش می کنند تا آنها را فراموش کنند.
اکنون سلطان جابر حاکم می تواند برای سالیانی دیگر حکومتش را بسط دهد.
---
شانزده بهمن 1389
امیر جان
پاسخحذفجدای از اینکه آیا اصولا حرکت های انقلابی به اهداف اولیه میرسن یا نه و جدای از اینکه آیا دیکتاتورها با زبان خوش حکومت رو ترک می کنند یا باید با خشونت سرنگونشون کرد و جدای از اینکه مقاومت در برابر خواسته ی مردم توسط یک حکومت زورگو تا کجا می تونه ادامه داشته باشه و جدای از هزاران اگر و امای دیگه انسان ها به طور غریزی دوست دارند زندگی کنند و اگر هم اعتراضی می کنند برای اینه که بهتر زندگی کنند (البته نه همیشه) و اگر حکومتی در طول اعتراضات مردم هزینه ی اونها رو بالا ببره طبیعیه که توان مردم فرسایش پیدا کنه و حکومت بحران رو کنترل کنه
ولی اصولا دور کردن این بحران ها توسط دیکتاتوریها مثل پرتاب کردن یک بومرنگه، اعتراض سرکوب شده با توان بیشتری باز خواهد گشت. به سرنوشت بسیاری از دیکتاتورهای معاصر نگاه کن. چه در سرزمین خودمون که مثلا محمدعلیشاه قاجار به کمک روسها بساط مشروطه رو کامل از ایران جمع کرد و فقط یک محله در تبریز به مقاومت ادامه داد و در کمال ناباوری شاه مستبد چندی بعد بساط پادشاهیش جمع شد و چه در سرزمینهای دیگرمثل صدام که سالها هر چه خواست کرد و حداقلش این بود که در زمان حمله ی آمریکائیها دیگه مردمی نمونده بودن که ازش حمایت کنند...
با این حال در مورد مصر باید اندکی صبر کرد...