تهران در خشم و خون است.
حكومت مشت فولادين خود را هنوز رو نكرده است.
بسيج و سپاه هنوز با تمام قوا وارد نشده اند.
دهها كشته ماحصل اين چند روز بوده است. به نظرم دست نيروهاي خارج ايران در خشونت ها به خصوص در قتل ها به وضوح ديده مي شود.
نيروهايي مانند مجاهدين، سالهاست كه منتظر فرصت هستند. البته اثر بچه هاي بسيجي كه جواناني احساساتي هستند را نيز نبايد فراموش كرد.
هر چه هست، داستان خونيني است.
اما پشت پرده، داستان غم انگيزتر است. داستان فلسفه اين اعمال و انگيزه فلسفي آن.
فلسفه اي كه مصباح و خامنه اي و رحيم ازغدي پور مناديان آن هستند، فلسفه اي مبتني بر ديكتاتوري و تك صدايي.
آزادي كجاست؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر