امروز یک هفته از آغاز تهاجم اسراییل به ایران می گذرد. یک هفته سراسر از آشوب و افسردگی و درد. آسمان ایران عملا در اختیار اسراییل است و هر جا را که اراده کنند، میزنند. اما شاه خبرامروز عملیات امریکا و بمباران سایت های هسته بود. جناب رییس جمهور محترم عملیات را اعلام فرمودند و بعد هم کنفرانس خبری داشتند و با افتخار از بی بی و ارتش اسراییل تشکر کردند.
ایران در راه ویرانی گسترده است، از ایران شاید چیزی باقی نماند. ایران در خطر است. صهیونیست های حرامی در آستانه فتح ایران هستند.
======
این را دو سه روز پس از آغاز حمله نوشتم:
الان که کم و بیش از شوک داستان دراومدم، با خود نشستم و بعد زار گریه کردن به این نتیجه رسیدم که بعد از درد تخریب ایران، بدترین دردم حس تحقیری است که این عملیات بهم داده. حس تحقیر که بالاترین درجات نظامی کشور در دو دقیقه نفله بشن، حس تحقیر که دیگه پدافند نداریم، حس تحقیر این همه کار نابلدی و بی احتیاطی، انگار نه انگار که همین چند ماه قبل چه بلای اطلاعاتی در لبنان سرشون اومده بوده. حس تحقیر نفوذ مزدورها در بالاترین دره ها و ... حس بدبختی و تحقیری که ملت های عرب بعد جنگ شش روزه داشتن و هرگز نتوانستند کمر شکسته خودشون رو راست کنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر